Можна больш ня пісаць, і ні ў чым не старацца,
I забіцца ў падушак праветраны пух.
А ці ў тым асалода, што сны на матрацы?
Я-ж бо сам лятуценьнямі-снамі распух.
Да напеўнага слова чульлівае вуха
Прыкладаецца, ловячы сэнс у жыцьці.
Ах, няўжо гэты дзень, як старая рапуха,
Можа толькі паволі пачварай паўзьці?
А прыгожасьці дня, ці ня ў небе высокім,
Дзе за хмарай самотны плыве самалёт?
Ці ня ў бурных падзеях – мінулым, далёкім,
Дзе пажар, і паводка, і сьнегу сумёт?
Мне баліць, але вера трымае мяне:
Будуць ясныя дні і ў маёй старане.
|
|
